Het Burgerlijk Wetboek (BW) is het wetboek waarin het burgerlijk recht (civiel recht) is geregeld. Het BW regelt onder meer het contractenrecht, aansprakelijkheidsrecht, internationaal privaatrecht en het personen en familierecht.

Het BW bestaat uit 9 delen en is als volgt ingedeeld:
Boek 1: Personen- en familierecht
Boek 2: Rechtspersonenrecht
Boek 3: Vermogensrecht in het algemeen
Boek 4: Erfrecht
Boek 5: Zakelijke rechten
Boek 6: Algemeen gedeelte van het verbintenissenrecht
Boek 7: Bijzondere overeenkomsten
Boek 8: Verkeersmiddelen en vervoer
Boek 9: is (nog) niet verschenen. Dit deel was gereserveerd voor bepalingen over intellectueel eigendom, maar tot invoering van dit deel is het nooit gekomen.
Boek 10: Internationaal privaatrecht

De basis principes van het civiel recht (privaat recht), waar elke mens van vlees en bloed aanspraak op mag maken door naar believen te kiezen voor het opnemen van de bevoegdheid als burger wanneer hij/zij dat nodig vindt teneinde een rechtshandeling te kunnen plegen, zijn: Gij zult niet doden, niet dwingen en niet stelen. Indien er niet kan worden aangetoond dat een claim rechtsgeldig is dan worden de basis principes van het civiel recht geschonden.

Zaken die onze rechten bedreigen, zoals gedwongen, éénzijdige, onrechtmatige betalingsclaims met bedreiging zonder onderliggende overeenkomsten/contracten is niets anders is dan roof. Om ons hiertegen te beschermen, hebben wij wetsartikelen zoals artikel 317SR waar tot negen jaar gevangenisstraf op staat, maar ook onze burgerrechten beschermen ons hiertegen.

BW 1.1 en BW 3.33:

‘Wij zijn vrij en bevoegd tot het genot van de burgerlijke rechten. Persoonlijke dienstbaarheden, van welke aard of onder welke benaming ook, worden niet geduld’. En: ‘Een rechtshandeling vereist een op een rechtsgevolg gerichte wil die zich door een verklaring heeft geopenbaard’.

Deze verklaring kan op verschillende manieren worden vastgelegd, maar zakelijke verklaringen zijn bindende overeenkomsten, zoals contracten. Ook bij de ziektekostenverzekering wordt er gewerkt met contracten met afzienbare doorlooptijden welke elk jaar opnieuw onderhandeld kunnen worden. Dus zelfs onze eigen overheid erkent hiermee dat dit de normale gang van zaken is.

Toch bestaat er niet zoiets als een verplichte ziekenkostenverzekering – verplicht contract??? – binnen het kader van het Burgerlijk Wetboek.

Een transparant en onderhandelbaar ziektekostencontract is de enige acceptabele optie om zodoende de gezondheid ondermijnende producten van Big Pharma (denk aan ongeteste vaccins van onbekende samenstelling o.b.v. niet vastgestelde virussen en zonder deugdelijke onderbouwing van wat een virus nu eigenlijk is) buiten te kunnen sluiten en heilzame natuurgeneeswijzen op brede schaal te introduceren, maar dit terzijde, ik wijk hier af van het onderwerp, waarvoor mijn excuses!